Wacław Stykowski, pseud. Hal, Gorczyc
Urodzony 1 listopada 1912 w Pabierowicach, powiat Grójecki, województwo Warszawskie.
Syn Jana i Marii z domu Gromadzkiej.
W 1924 roku przybył wraz z rodziną do Warszawy. Ojciec był zatrudniony w charakterze brukarza w Miejskim Przedsiębiorstwie Wodociągów i Kanalizacji. Po ukończeniu szkoły podstawowej Wacław Stykowski uzyskał maturę w III Miejskim Gimnazjum Magistratu Miasta Stołecznego Warszawy.
Po ukończeniu gimnazjum odbył obowiązkową służbę wojskową, oraz ukończył Szkołę Podchorążych Rezerwy Piechoty przy 29 dyw. piechoty w Grodnie.
W roku 1933/1934 rozpoczął studia w Wyższej Szkole Handlowej w Warszawie. Z braku środków materialnych, dwukrotnie studia przerywał, a następnie kontynuował na tajnych kompletach podczas okupacji.
W 1935 roku rozpoczął pracę w Wojewódzkim Funduszu Pracy m.st. Warszawy. W tym samym roku odbywał praktykę wojskową w 76 Pułku w 29 dyw. piechoty (6-cio tygodniowe ćwiczenia dla rezerwistów).
W 1936 roku otrzymał nominację na stopień ppor. rez. piechoty.
Od 1937 do 1940 roku pracował w Izbie Rzemieślniczej w Warszawie, w Biurze Organizacji Zaopatrzenia i Handlu, na stanowisku zastępcy kierownika.
Od 6 lipca do 13 sierpnia 1939 roku odbył 6-cio tygodniowy kurs dla oficerów transportu (szkolenie na kierowników węzłów kolejowych).
Urodzony 1 listopada 1912 w Pabierowicach, powiat Grójecki, województwo Warszawskie.
Syn Jana i Marii z domu Gromadzkiej.
W 1924 roku przybył wraz z rodziną do Warszawy. Ojciec był zatrudniony w charakterze brukarza w Miejskim Przedsiębiorstwie Wodociągów i Kanalizacji. Po ukończeniu szkoły podstawowej Wacław Stykowski uzyskał maturę w III Miejskim Gimnazjum Magistratu Miasta Stołecznego Warszawy.
Po ukończeniu gimnazjum odbył obowiązkową służbę wojskową, oraz ukończył Szkołę Podchorążych Rezerwy Piechoty przy 29 dyw. piechoty w Grodnie.
W roku 1933/1934 rozpoczął studia w Wyższej Szkole Handlowej w Warszawie. Z braku środków materialnych, dwukrotnie studia przerywał, a następnie kontynuował na tajnych kompletach podczas okupacji.
W 1935 roku rozpoczął pracę w Wojewódzkim Funduszu Pracy m.st. Warszawy. W tym samym roku odbywał praktykę wojskową w 76 Pułku w 29 dyw. piechoty (6-cio tygodniowe ćwiczenia dla rezerwistów).
W 1936 roku otrzymał nominację na stopień ppor. rez. piechoty.
Od 1937 do 1940 roku pracował w Izbie Rzemieślniczej w Warszawie, w Biurze Organizacji Zaopatrzenia i Handlu, na stanowisku zastępcy kierownika.
Od 6 lipca do 13 sierpnia 1939 roku odbył 6-cio tygodniowy kurs dla oficerów transportu (szkolenie na kierowników węzłów kolejowych).
15 sierpnia 1939 roku został powołany do czynnej służby wojskowej w IV Oddziale Sztabu Generalnego WP, ewidencyjnie 21 Pułk Piechoty jako oficer za- i wyładowczy (transport kolejowy) w okolicach Poznania.
W wrześniu 1939 roku brał czynny udział w kampanii wrześniowej, w walkach w okolicach Warszawy (Kałuszyn, Siennica, Garwolin), oraz w Warszawie. Brał udział w potyczkach z oddziałami niemieckimi (44 niemiecki p.panc.) pod Kałuszynem. Po powrocie do Warszawy brał czynny udział w jej obronie wraz z 44 p.p. Bajończyków na Cytadeli i Żoliborzu.
Od 15 października 1939 roku organizował w Warszawie grupę konspiracyjnego ruchu oporu, pod nazwą Związek Czynu Zbrojnego. Pełnił funkcję komendanta związku, który 1 września 1940 roku wszedł w skład Polskiej Organizacji Zbrojnej (POZ).
Począwszy od października 1939 roku tworzył oddziały wojskowe różnych służb, szkoły podoficerskie i podchorążówki, organizował magazyny broni i amunicji, praktyczne szkolenie z bronią i próby produkowanej przez podziemie broni, materiałów wybuchowych, granatów itp.
Poza pracą ściśle wojskową, w okresie okupacji pracował zawodowo w Izbie Rzemieślniczej i Przemysłowym Związku Wytwórców i Sprzedawców Obuwia. Prowadził walkę o utrzymanie na tym terenie rzemiosła polskiego. Organizował bierny opór i dywersję gospodarczą, oraz pomoc finansową rzemiosła dla ruchu oporu (m. in. dla bat. im. Kilińskiego); finansował zakup broni.
Od 1 września 1940 roku do maja 1942 roku w POZ pełnił funkcję komendanta rejonu.
11 listopada 1941 roku został awansowany do stopnia porucznika rezerwy.
Od maja 1942 roku do lutego 1944 roku pełnił funkcję Komendanta II/IV Rejonu, Obwodu III-Wola, Polski Związek Powstańczy (PZP), Armia Krajowa (AK).
Od marca 1944 roku do 30 lipca 1944 roku pełnił funkcję szefa IV Oddziału Sztabu Okręgu Warszawskiego, jako zastępca kwatermistrza. W lipcu 1944 roku był awansowany do stopnia kapitana rezerwy.
Od 1 sierpnia 1944 roku do 9 sierpnia 1944 roku w Obwodzie III Wola był dowódcą Rejonów II i IV (połączonych i występujących jako II rejon).
Od 9 sierpnia pełnił obowiązki dowódcy Obwodu III Wola, podlegając bezpośrednio gen. bryg. Antoniemu Chruścielowi pseud. "Monter". Po wycofianiu się do śródmieścia, podporządkował się dowódcy IV Rejonu Śródmieście.
Był organizatorem i dowódcą batalionu im. gen. Józefa Sowińskiego, wcielonego do IV Rejonu Obwodu Śródmieście. W ówczesnym czasie batalion liczył 250 żołnierzy (w tym 11 oficerów).
W trakcie Powstania warszawskiego, rozkazem z dnia 9 września 1944 odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari, oraz trzykrotnie Krzyżem Walecznych.
Od 30 września 1944 do 5 paździenika 1944 roku, 15 p.p., Dowódca Batalionu.
Po kapitulacji Warszawy, od 5 października 1944 roku do 17 października 1944 roku był jeńcem wojennym w obozie w Lamsdorfie, a następnie od 20 października 1944 roku do 29 kwietnia 1945 roku przebywał w obozie jeńców wojennych Oflag VII A Murnau.
Po oswobodzeniu przez wojska alianckie w 1945 roku, na polecenie płk. Tomaszewskiego w uzgodnieniu ze starszym obozu gen. Juliuszem Rómmlem, 8 maja 1945 roku został skierowany do obozu przejściowego b. żołnierzy Armii Krajowej w Monachium na funkcję komendanta obozu.
We wrześniu 1945 roku powrócił do Polski. Został oddelegowany przez Ministra Przemysłu i Handlu na teren Dolnego Śląska, gdzie organizował rzemiosło, cechy rzemieślnicze, sprawy zaopatrzenia itp. jako Naczelnik Wydziału Organizacyjno-Ekonomicznego oraz Dyrektor Rzem. Centrali Zaopatrzenia i Zbytu.
Od 1948 roku przeszedł do Spółdzielczości Inwalidzkiej w Warszawie, jako jeden z jej współorganizatorów, początkowo w charakterze Kierownika Działu Organizacyjno-Ekonomicznego, później Kierownik Działu Planowania Centrali Spółdzielni Inwalidów.
Aresztowany przez UB w 1949. Przebywał ponad rok w areszcie śledczym bez aktu oskarżenia. Zwolniony z aresztu w czerwcu 1950 roku.
Od stycznia 1957 roku pełnił funkcję członka Zarządu Spółdzielni Inwalidów w Warszawie, zrzeszającego wszystkie Spółdzielnie Inwalidów na terenie całej Polski.
Od 1964 roku pracował w Spółdzielni Inwalidów Przemysłu Skórzanego w Warszawie na stanowisku zastępcy prezesa.
Członek Związku Bojowników o Wolność i Demokrację (ZBOWiD).
Miał troje dzieci, córkę i dwóch synów.
Zmarł 18 października 1981 roku w Warszawie. Pochowany został na cmentarzu Powązkowskim (d.Wojskowy).
W wrześniu 1939 roku brał czynny udział w kampanii wrześniowej, w walkach w okolicach Warszawy (Kałuszyn, Siennica, Garwolin), oraz w Warszawie. Brał udział w potyczkach z oddziałami niemieckimi (44 niemiecki p.panc.) pod Kałuszynem. Po powrocie do Warszawy brał czynny udział w jej obronie wraz z 44 p.p. Bajończyków na Cytadeli i Żoliborzu.
Od 15 października 1939 roku organizował w Warszawie grupę konspiracyjnego ruchu oporu, pod nazwą Związek Czynu Zbrojnego. Pełnił funkcję komendanta związku, który 1 września 1940 roku wszedł w skład Polskiej Organizacji Zbrojnej (POZ).
Począwszy od października 1939 roku tworzył oddziały wojskowe różnych służb, szkoły podoficerskie i podchorążówki, organizował magazyny broni i amunicji, praktyczne szkolenie z bronią i próby produkowanej przez podziemie broni, materiałów wybuchowych, granatów itp.
Poza pracą ściśle wojskową, w okresie okupacji pracował zawodowo w Izbie Rzemieślniczej i Przemysłowym Związku Wytwórców i Sprzedawców Obuwia. Prowadził walkę o utrzymanie na tym terenie rzemiosła polskiego. Organizował bierny opór i dywersję gospodarczą, oraz pomoc finansową rzemiosła dla ruchu oporu (m. in. dla bat. im. Kilińskiego); finansował zakup broni.
Od 1 września 1940 roku do maja 1942 roku w POZ pełnił funkcję komendanta rejonu.
11 listopada 1941 roku został awansowany do stopnia porucznika rezerwy.
Od maja 1942 roku do lutego 1944 roku pełnił funkcję Komendanta II/IV Rejonu, Obwodu III-Wola, Polski Związek Powstańczy (PZP), Armia Krajowa (AK).
Od marca 1944 roku do 30 lipca 1944 roku pełnił funkcję szefa IV Oddziału Sztabu Okręgu Warszawskiego, jako zastępca kwatermistrza. W lipcu 1944 roku był awansowany do stopnia kapitana rezerwy.
Fot. Kapitan Hal (na pierwszym planie - 5 od lewej strony)
Od 1 sierpnia 1944 roku do 9 sierpnia 1944 roku w Obwodzie III Wola był dowódcą Rejonów II i IV (połączonych i występujących jako II rejon).
Od 9 sierpnia pełnił obowiązki dowódcy Obwodu III Wola, podlegając bezpośrednio gen. bryg. Antoniemu Chruścielowi pseud. "Monter". Po wycofianiu się do śródmieścia, podporządkował się dowódcy IV Rejonu Śródmieście.
Był organizatorem i dowódcą batalionu im. gen. Józefa Sowińskiego, wcielonego do IV Rejonu Obwodu Śródmieście. W ówczesnym czasie batalion liczył 250 żołnierzy (w tym 11 oficerów).
W trakcie Powstania warszawskiego, rozkazem z dnia 9 września 1944 odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari, oraz trzykrotnie Krzyżem Walecznych.
Od 30 września 1944 do 5 paździenika 1944 roku, 15 p.p., Dowódca Batalionu.
Po kapitulacji Warszawy, od 5 października 1944 roku do 17 października 1944 roku był jeńcem wojennym w obozie w Lamsdorfie, a następnie od 20 października 1944 roku do 29 kwietnia 1945 roku przebywał w obozie jeńców wojennych Oflag VII A Murnau.
Po oswobodzeniu przez wojska alianckie w 1945 roku, na polecenie płk. Tomaszewskiego w uzgodnieniu ze starszym obozu gen. Juliuszem Rómmlem, 8 maja 1945 roku został skierowany do obozu przejściowego b. żołnierzy Armii Krajowej w Monachium na funkcję komendanta obozu.
We wrześniu 1945 roku powrócił do Polski. Został oddelegowany przez Ministra Przemysłu i Handlu na teren Dolnego Śląska, gdzie organizował rzemiosło, cechy rzemieślnicze, sprawy zaopatrzenia itp. jako Naczelnik Wydziału Organizacyjno-Ekonomicznego oraz Dyrektor Rzem. Centrali Zaopatrzenia i Zbytu.
Od 1948 roku przeszedł do Spółdzielczości Inwalidzkiej w Warszawie, jako jeden z jej współorganizatorów, początkowo w charakterze Kierownika Działu Organizacyjno-Ekonomicznego, później Kierownik Działu Planowania Centrali Spółdzielni Inwalidów.
Aresztowany przez UB w 1949. Przebywał ponad rok w areszcie śledczym bez aktu oskarżenia. Zwolniony z aresztu w czerwcu 1950 roku.
Od stycznia 1957 roku pełnił funkcję członka Zarządu Spółdzielni Inwalidów w Warszawie, zrzeszającego wszystkie Spółdzielnie Inwalidów na terenie całej Polski.
Od 1964 roku pracował w Spółdzielni Inwalidów Przemysłu Skórzanego w Warszawie na stanowisku zastępcy prezesa.
Członek Związku Bojowników o Wolność i Demokrację (ZBOWiD).
Miał troje dzieci, córkę i dwóch synów.
Zmarł 18 października 1981 roku w Warszawie. Pochowany został na cmentarzu Powązkowskim (d.Wojskowy).